gertincongo

Het is vandaag mijn eerste “werkdag”. Ik ga samen met Urbain, de sociaal assistent van Bakanja ville, de familie van Gentil (zie foto) bezoeken. Urbain wil trachten de stiefmama en de papa van Gentil, die sinds jaren op de straat leeft, te overtuigen om hem terug op te nemen in het gezin. We stappen met z’n drietjes tot aan de bushalte en kruipen in een Toyota-mini-busje. De mini-bus kruipt over de rode wegen die door de tropische regen van gisterenavond in slijkpistes zijn veranderd. Het busje schudt en kreunt zich, met 31 passagiers (hoewel, Gentil telt maar voor een halfje) aan boord, tot in de verre buitenwijk waar de ouders van Gentil wonen. Plots valt mijn oog op de polsen van Gentil die getekend zijn door gruwelijke littekens. Als hij merkt dat ik zijn littekens heb gezien, kijkt hij me vanonder zijn zwart gekrulde wimpers ongemakkelijk aan. Hoewel ik er niet echt naar vraag, komt het verhaal van zijn leven (en zijn littekens) er hortend uit. Zijn mama, de eerste vrouw van zijn papa, werd enkele jaren geleden blind. Ze gaf Gentil de schuld van haar blindheid: hij was een tovenaar, een behekst kind. Als straf voor zijn “donker oog”, voor zijn ”hekserij” heeft zijn moeder, die intussen overleden is, plastieken zakken rond zijn polsen gebonden en in brand gestoken. Verbrand en verminkt werd hij de straat op gestuurd.

In bakanja Ville vond hij een nieuwe thuis.

Ik word duizelig in mijn hoofd, misselijk en opstandig. Terwijl ik heel voorzichtig met mijn vinger over Gentils littekens wrijf, doe ik alsof ik begrijpend knik, alsof ik dit alles snap (maar ik begrijp er niets van verdomme, hoe kan nu een kind van nog geen meter hoog de schuld krijgen van één of andere oogziekte; welk onmens doet zo’n kind dit aan … is dit het resultaat van het Afrikaanse bijgeloof?)

We komen aan bij de familie. Na een uur of twee discussie, waarbij Urbain zijn beste redenaarstalent bovenhaalt, ontdooit de sfeer. De broertjes en zussen van Gentil schuiven dichter; de stiefmama haalt water en koek; de eerste blikken van verstandhouding worden uitgewisseld. Er wordt besloten dat Gentil in de weekends en tijdens de vakantie mag komen logeren.

We keren terug. Urbain heeft op één of andere manier kunnen bewijzen dat Gentil geen tovenaar is, dat hij niet behekst is. Hoewel Urbain beseft dat er nog werk aan de winkel is, hoopt hij dat Gentil binnenkort terug naar huis kan. Ik ben Mutoto en “ les Oeuvres de maman Margeritte” dankbaar dat ze Gentil destijds hebben opgevangen; dat ze hem hebben verzorgd en hem nu trachten een nieuwe toekomst te geven (hij loopt intussen ook school in Bakanja Centre en krijgt de kans om later landbouwer te worden – zijn ultieme droom).

Waarom overvalt mij de drang om ons Elke (het dochterje van mijn broer en schoonzus), ons Nicky (mijn petekindje) en ons Kim (mijn oudste nichtje) te knuffelen.

------------------------------------------------------------------

PS. beste lezer, mag ik u een gunst vragen: ik heb aan Gentil beloofd om zijn verhaal in België te vertellen, mag ik u reeds vragen daarmee te starten en zijn verhaal door te vertellen, te mailen, te sturen, ...