Herinnert u zich dat gevoel van toen je als klein kind voor de eerste keer mee mocht op schoolreis? Je komt bedeesd aan op de speelplaats waar de grote jongens van de hogere klassen stoer plannen maken. De veel te grote reisbus staat gevaarlijk te ronken. De bestemming “het verdronken land van Saefthinge”, “het hellend vlak van Ronquières” of “het Zwin” klinken als verre, gevaarlijke landen. Je hoopt dat “dikke Francky” van de vijfde klas je boterhammen, en het snoep dat je onderaan in je rugzakje hebt verstopt, niet afpakt en opeet.Wel, zo voel ik me nu. Hoewel het niet de eerste keer is dat ik naar Congo reis, ben ik gespannen en imiteert mijn hart de opgewonden ritmes van de tamtam bij een rituele dans. Het “rugzakje-voor-op-schoolreis” van zoveel jaren gelden is vervangen door een menhir van een rugzak. Naast wat kleren, hebben we 21 kilo medicamenten bij en 12 kilo speel- en schoolmateriaal (waaronder 12 voetballen, 350 balpennen, 200 potloden, gommen en slijpers, 15 dozen plakkaatverf, 11 dozen kleurpotloden, penselen, schrijf- en tekenpapier, …) En voor Eric, dé bezieler van Bakanja Ville, Bakanja Centre en de andere opvangcentra voor straatkinderen in Lubumbashi heb ik een kleine verrassing bij: Belgische chocolade en kaas. Ik wil mijn gastheer goed stemmen van zodra ik aankom. Ik hoop maar dat er geen “dikke Francky” op het vliegtuig zit die dit lekkers zal afpakken en opeten.
We checken in, we zullen 18 uur onder weg zijn: Brussel - Addis Abeba - Lubumbashi (en veel uren wachten er tussen in)
Lubumbashi … we komen eraan.
---------------------------------
Dikke Francky :D :D :D
BeantwoordenVerwijderenIs dat een trauma dat bovenkomt? Dat gaat een veelgebruikte quote worden op de volgende familiefeesten :)