We zijn vandaag met alle kids naar de ... ZOO (!) geweest, jawel de zoo van Lubumbashi. De gasten waren door het dolle heen. 's Morgensvroeg stonden ze al klaar: proper gewassen, schoonT-shirt, gewassen short en nette schoenen. Als ze op stap gaan, moeten ze er op hun paasbest uitzien, daar staan de opvoeders op. De straatkinderen keken dan ook een beetje meewarig toen ik toekwam: niet echt propere broek en sandalen (rare jongens die Mzungu's, zag je ze denken). Ongeacht mijn gebrek aan netheid, mocht ik toch mee, gelukkig maar.
De zoo was best aantrekkelijk. Hoewel niet in elke kooi een dier zat, vergaapten ze zich aan de leeuwen, struisvogels, krokodillen, apen allerhande, ... ook het waterijsje na de rondleiding was een schot in de roos.
En toch, en toch was deze dag hard om dragen. Ik heb immers vernomen dat Gentil (u weet wel, dat gastje met zijn littekens) gisterenavond met volle moed op weekend is vertrokken naar zijn ouders. Laat in de avond was hij al terug. Zijn vader heeft hem terug verstoten, zonder veel discussie, ... en met een getrokken mes. Gentil is nog net kunnen vluchten.
En toch, en toch was deze dag hard om dragen. Ziet u de foto van dat ventje met zijn hoofd tussen zijn handen. Hij is vanmorgen hier bij ons toegekomen. Toen de opvoeders zijn verhaal vertelden, brak ik. Ik zal het u besparen. Het is te gruwel voor woorden. Ik werd er kotsmisselijk van. Terwijl ik dit bericht typ, voel ik nog steeds zijn zwart handje in mijn klamme witte hand. Ik zal het nog jaren voelen.
Er zijn zo van die momenten dat je je afvraagt waarom het leven zo hard kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten