kinderen opvangen is niet vrijblijvend

Voor ik morgen aan de slag ga, krijg ik van mijn nieuwe leermeester Eric een uitgebreide toelichting over hoe ze hier te werk gaan. “Het lot van straatkinderen een nieuwe wending geven” doen ze hier niet visieloos of vrijblijvend: een doordacht engagement en een goede organisatie staan centraal.

Eric legt me uit dat er in Lubumbashi meer dan 2.000 kinderen VAN de straat leven en dat er een 700-tal OP straat leven. Sommigen van hen zijn kleine boefjes of drugverslaafd, anderen zijn handige Harry’s die met kleine jobs (auto’s bewaken, boodschappen dragen, vrachtwagens laden, schoenpoetsen, …) hun brood verdienen. Eén dingen hebben ze gemeen: ze leven aan de rand van de samenleving, zonder gezin of familiaal nest, zonder structuur … ze leven van wat de straat hen elke dag biedt.

Om deze deze gasten (tussen 6 en 18 jaar)op te vangen is er het vluchthuis “Bakanja ville”.Dit opvanghuis heeft geen drempel; de kinderen vinden er geen wijzend vingertje, maar een begrijpende toehoorder. Ze kunnen er hun verhaal kwijt, ze worden er aangemoedigd om hun eigen leven in handen te nemen, om keuzes te maken. De terugkeer naar de familie en naar vaste structuren staan centraal. “We dwingen niet,” onderlijnt Eric, “ze moeten zelf de wil en de motivatie hebben om hun leven een nieuwe dynamiek te geven. We willen enkel de weg wijzen.”

Voor de jongeren die door hun familie verstoten blijven, is er “Bakanja centre”. Hoewel de terugkeer naar de familie de uiteindelijke doelstelling blijft, nemen de opvoeders en de leraars de ouderlijke zorgen op zich. De kinderen lopen er school, krijgen er eten en drinken, een slaapplaats en warme zorgen. Als ze dat wensen, kunnen ze ook een beroep aanleren (landbouwer, schoenmaker, schrijnwerker, ..)

Als ik Eric vraag hoe hij dit (soms moeizame) werk volhoudt, gaf hij het volgende verhaal als antwoord: “enkele maanden geleden kwam een jonge gast zijn eerste loon afgeven aan de pastoor van een kerk in de buurt, voor de straatkinderen. Hij zei de pastoor dat hij een nieuwe toekomst had gekregen via Bakanja Ville en Bakanja centre. Hij gaf het uit dankbaarheid, maar ook omdat hij weet dat de hulp die ze hier geven nooit mag stoppen.” Als antwoord kon dat tellen.