Donatien est de retour

Het wordt een lange dag. Opvoeder Urbain en ik gaan Donatien, 12 jaar, trachten terug te brengen naar zijn familie in Likasi, 120 kilometer hier vandaan (2 x 2,5 uur rijden). Sinds één jaar woont hij in het centrum en hij heeft besloten terug naar huis te gaan. In zijn nieuwe T-shirt, toffe short en nieuwe schoenen ziet hij er prima uit. Maman Annie heeft zijn rugzak volgepropt; ze heeft er zelfs een opblaasbare bal ingestoken op thuis te spelen.

Als sardientjes in een doosje vertrekken we. Een deel van de weg is geasfalteerd, het andere deel is vol putten. We schudden heen en weer. Ook mijn gedachten maken sprongetjes. Hoe komt het dat Donatien een straatkind werd? Welke gevaren heeft hij destijds doorstaan op weg naar Lubumbashi? Welke "levensbeslissingen" heeft hij genomen? Ik tracht me zijn leven voor te stellen naar Belgische normen: een kind vertrekt vanuit Oostende naar Brussel, of van Brussel naar Luik, op zijn eentje, een nieuwe toekomst tegemoet. Hoe komt het dat niemand hem heeft aangesproken en heeft opgevangen? En nu, zal hij zijn vriendjes in Bakanja missen? Heeft hij angst, angst om thuis niet aanvaard te worden? Wat gaat er om in dit kleine zwarte hoofdje? Ik zou zijn gedachten willen lezen en hem troosten waar nodig.

Na de busreis moeten we nog een heel eind stappen. "Donatien" roept plots iemand. "Donatien est de retour" roept een ander. Donatien is best populair in zijn geboortewijk. Al snel vinden we zijn grootmoeder. Ze is blij dat ze haar Donatien terug ziet (denk nu niet dat ze elkaar in de armen vliegen; zwarten zijn heel geserveerd in hun emoties). Urbain moet zijn beste overtuiginskracht niet boven halen: Donatien mag bij zijn oma blijven.

Het levensverhaal van Donatien is als volgt: hij woonde heel zijn leven bij zijn oma. Hij werkte voor zijn tante. Zijn job was het verkopen van plastic zakken op de markt. Toen de verkoop daalde - het is ook wel mogelijk dat hij de dagopbrengst in eigen zak had gestoken (kinderen zijn kinderen) - heeft zijn tante hem het dorp uitgestuurd. Oma heeft hem nog gezocht in de intussen gesloten mijnen van Likasi, een plaats waar wel meer straatkideren en vagebonden zich schuil houden, doch tevergeefs, Donatien was op weg naar Lubumbashi: een nieuwe toekomst tegemoet. (Ik tracht de vraag of een kind niet meer waard is dan een handvol plastic zakken te onderdrukken.)

We vertrekken terug naar Lubumbashi. Ik kijk nog eenmaal om; Donatien niet. Hij heeft zijn oude leventje terug hervat en toont zijn oma fier de inhoud van zijn rugzak. Urbain en ik kruipen terug in een minibusje. Het is een vermoeiende terugreis. Het is stikheet. Kan trouwens iemand de chauffeur duidelijk maken dat zijn radio veel te luid staat. Ik word gek van het gejengel.

--------------------------

PS1: beste Mireille( mevrouw Francq, mijnen grote baas bij de Gewestelijke OntwikkelingsMaatschappij Brussel. Ik heb hier in Lubumbashi eens rondgekeken. Er zijn hier veel parcelen om GOMB-appartementen te bouwen en ook aan industrieterreinen geen gebrek. Ik heb hier intussen een bijhuis opgericht. Het heet niet geheel onverwacht SDRL-GOML. U zal begrijpen dat ik pas in 2011 terug op kantoor kan zijn ;-)

-------------------------
PS2: Carlos, Yves, Pol, Patrick, Louis en Carlos, het is donderdagavond, dus ik stel voor dat we pinten gaan drinken, hier in Lubumbashi, in café Westcoast, links van de Procure. Patrick, tracht je voor één keer op tijd te zijn, en ja, je kan je auto voor de deur kwijt.