mijnheer de gouverneur, slaap zacht

Beste lezer, u heeft zich, net als ik, waarschijnlijk al afgevraagd of de overheid van Lubumbashi iets doet voor de straatkinderen. Wel, het antwoord is ja, maar zet u schrap, het is een bloedstollend verhaal (en hier een mensonwaardige realiteit)

Net zes maand geleden heeft de gouverneur van Lubumbashi beslist om een grote groep straatkinderen op te pakken(bijna 500 kids). Ze ontsieren volgens zijne excellentie de straat. Hij heeft ze opgesloten in het centrum KASAPA, een oude legerkazerne, die hij "onthaaltehuis" doopte. Ik neem u mee.

Op enkele tientallen meters van de ingang verstomt het gesprek in de wagen. Ik zie een hoge prikkeldraad rond een troosteloos terrein. We naderen de poort; twee gewapende soldaten vragen onze identiteit, de reden van ons bezoek en dwingen ons om onze fototoestellen af te geven. Met een engelengezicht beweer ik vlotjes dat ik geen fototoestel heb. We mogen door. Het "onthaal" van dit onthaaltehuis kan tellen. Na prikkeldraad drie komen we aan aan de kantoren van de directeur. In een kaal lokaal worden we ontvangen. De directeur is om één of andere reden vereerd met ons bezoek (zijn ijdelheid verblindt hem). Hij geeft ons zelf een rondleiding. Als we ons fototoestel bovenhalen en hem vragen om hem te mogen vereeuwigen is hij opnieuw vereerd (zijn ijdelheid is echt hallucinant). We wandelen over het terrein; het is er angstaangagend stil: geen muziek, geen geroep en gekir van spelende kinderen, ... doods. Hij troont ons mee naar de slaapzaal van de kinderen (wij noemen dat varkensstallen). Zonder schaamte vertelt hij dat zijn onthaaltehuis ook een "heropvoedings- en opleidingscentrum" is. In het technisch atelier zie ik echter 20 jonge knapen staan kijken op drie plankjes en een zaag. De jongste kids krijgen volgens mijnheer gepast onderwijs. Ik zie twee droevige klasjes waar kinderen les krijgen; er zijn geen schriften, geen schrijfgerief, geen boeken en volgens één van de gasten ontbreekt de leraar ook vaak.

Dit opvangcentrum heet bij ons gevangenis. Ze zijn veroordeeld tot eenzaamheid, verstoken van elk contact met de familie of de samenleving. Hier worden kinderen sinds zes maand opgesloten als waren het misdadigers. Ze hebben geen enkel doel voor ogen, geen zicht op vrijlating. De straf lijkt levenslang. Het zijn gevangenen die slechts kunnen beschuldigd worden van straatkind zijn (en daar hebben ze verdoemme zelf niet voor gekozen).

Mijnheer de gouverneur, wat u doet is misdadig. Mag ik u beleefd herinneren aan de mensenrechten en de rechten van het kind. Laat deze kinderen vrij. Laat de mensen van Bakanja ville en Bakanja centre voor hen zorgen; laat Mutoto hen koesteren.

Mijnheer de gouverneur, slaap zacht.

(ps. ziet u de baard van Eric (foto); wel hij heeft besloten dat hij zijn baard pas zal afscheren als alle kinderen vrij zijn. Ik hoop dat hij zijn baard snel kan scheren)